True gambian experience

We wilden naar de zon, we gingen naar de zon. Vorige week maandag boekten we een vakantie naar Gambia, die zaterdag daarop liepen we na een tergend lange vlucht naar de transfer die ons naar het geboekte hotel bracht. Tevens ook een walhalla voor de verschrompelde zongedroogde Nederlandse tomaatjes die de gehele dag liggen te bakken. De moeder van mijn vriend zei dat het schijnt dat er veel dames van middelbare leeftijd daar een jonge Gambiaan nemen en dat schijnt niet zo te zijn; dat is zo. We vragen ons nog steeds af waar ze die jonkies vandaan toveren of opduikelen. De dames geven onderling ook complimenten aan elkaar: 'joe hef a najsz boj der.'

Zomer

Weet je waar ik naar uit kijk? Zomer. Zomerschoenen. Zon en zonnebrand, palmbomen en golven, strandhaar en een zon afgelebberde huid. Een paar zomerse cocktails en meloenen. Lachend de warme regen door fietsen, zand tussen je tenen, in je bikini, in je haar en wenkbrauwen. Strandjurkjes en espadrilles (maar die draag ik nu al, zomer moet je afdwingen toch?), met zonder jas naar buiten.
Uiteraard is dit niet de standaard Nederlandse zomer, neen, ergens in Frankrijk of op 8 uur vliegen hier vandaan. Gebrekkig Frans praten en een hele vloedgolf Franse taal over je heen terug krijgen.

Uit je tent rollen, de mega lange rij voor de douches zien staan en besluiten dat je best nog een dagje over kan slaan. Besluiten dat regenlaarzen goed genoeg zijn voor vandaag en je haar in een rommelige knot meer dan voldoet voor vandaag terwijl je met je tandenborstel in je mond langs allemaal tentjes loopt waar sommige meisjes druk in de weer zijn met een 10de laag make up en glittersteentjes. Koude pannenkoeken in de ochtend, churros in de middag. Rennen van onderdakje naar onderdakje omdat Nederland ook zo onvoorspelbaar kan zijn in de zomer. Verliefde stelletjes die elkaar midden op het terrein aan elkaar gesmolten zitten en het hier geen probleem vinden. Festivals in de zomer.

Eerlijk jongens, ik kan niet wachten. Afgezonderd van het, hopelijk doorgaande, wintersportweekje over 3 weken heb ik écht geen zin meer in de winter. Ik ben klaar met deze stage (die ik nog tot juli moet lopen) en ben jaloers op mensen die al vanaf hun 3de weten dat ze boomchirurg willen worden en dat plan ook daadwerkelijk volgen. Ik weet niet wat ik wil, ik heb gewoon geen zin meer om te studeren maar van deze baan word ik ook niet heel erg blij (en dan is mijn hekel aan deze baan groter dan de hekel die ik heb aan (verder) studeren) (misschien dat het er ook gewoon aan ligt dat het ziekenhuis een hele grote deceptie is, misschien dat er ergens anders wel iets leuks is te vinden maar ik weet gewoon niet wat).
Ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee met het niet weten wat ik wil doen (en zou zeggen dat je derde studiepoging eigenlijk wel raak zou moeten kunnen zijn).

Nog 121 dagen en dan is het zomer (en ik hoop dat het dan ook écht zomer is, niet een of ander lullig zonnestraaltje dat net het puntje van Nederland raakt).

Wintersport - Blauwe plekken

Het gevaar van (wintersport) vakanties is dat ik liever gewoon daar wil blijven en in een oud gezellig cafeetje werk dan dat ik weer naar huis ga waar het stageleven mij weer inhaalt en ik met bergen nog te schrijven verslagen zit. Wintersportvakanties zijn heerlijk, de omgeving is prachtig, de oude studio waar we in sliepen voelt gigantisch nostalgisch en ik was met mijn vriend op wie ik mega verliefd ben - dus ja, ik wilde ook dit jaar eigenlijk helemaal niet terug naar huis.